Тоҷикӣ
Surah Al-Muddaththir ( The One Enveloped ) - Aya count 56
يَٰٓأَيُّهَا ٱلْمُدَّثِّرُ ﴿١﴾
وَرَبَّكَ فَكَبِّرْ ﴿٣﴾
Ва Парвардигоратро такбир гӯй!
وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ ﴿٤﴾
وَٱلرُّجْزَ فَٱهْجُرْ ﴿٥﴾
وَلَا تَمْنُن تَسْتَكْثِرُ ﴿٦﴾
Ва чизе мадеҳ ки беш аз он умед дошта бошӣ.
وَلِرَبِّكَ فَٱصْبِرْ ﴿٧﴾
Барои Парвардигорат сабркунанда бош!
فَإِذَا نُقِرَ فِى ٱلنَّاقُورِ ﴿٨﴾
Ва он гоҳ ки дар сур дамида шавад,
فَذَٰلِكَ يَوْمَئِذٍۢ يَوْمٌ عَسِيرٌ ﴿٩﴾
он рӯз рӯзе сахт хоҳад буд,
عَلَى ٱلْكَٰفِرِينَ غَيْرُ يَسِيرٍۢ ﴿١٠﴾
ذَرْنِى وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًۭا ﴿١١﴾
Маро бо он ки танҳояш офаридаам, вогузор.
وَجَعَلْتُ لَهُۥ مَالًۭا مَّمْدُودًۭا ﴿١٢﴾
وَبَنِينَ شُهُودًۭا ﴿١٣﴾
Ва писароне ҳама дар назди ӯ ҳозир
وَمَهَّدتُّ لَهُۥ تَمْهِيدًۭا ﴿١٤﴾
ва корҳои ӯро ба некӯтар тарзе вусъат додам.
ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ ﴿١٥﴾
Он гоҳ тамаъ мебандад, ки зиёдат кунам.
كَلَّآ ۖ إِنَّهُۥ كَانَ لِءَايَٰتِنَا عَنِيدًۭا ﴿١٦﴾
Не, не! Ӯ дар баробари оёти Мо ситеза ҷӯст.
سَأُرْهِقُهُۥ صَعُودًا ﴿١٧﴾
Ӯро ба машаққате меандозам.
إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَقَدَّرَ ﴿١٨﴾
Ӯ андешид ва тарҳе афканд (нақшае кашид).
فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿١٩﴾
Марг бар ӯ бод, чӣ гуна тарҳе афканд?
ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿٢٠﴾
Боз ҳам марг бар ӯ бод, чӣ гуна тарҳе афканд?
ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿٢٢﴾
Сипас рӯй турш кард ва пешонӣ дар ҳам кашид.
ثُمَّ أَدْبَرَ وَٱسْتَكْبَرَ ﴿٢٣﴾
Сипас рӯй гардониду гарданкашӣ кард,
فَقَالَ إِنْ هَٰذَآ إِلَّا سِحْرٌۭ يُؤْثَرُ ﴿٢٤﴾
гуфт: «Ин ғайри ҷодуе, ки дигаронаш омӯхтанд, ҳеҷ нест.
إِنْ هَٰذَآ إِلَّا قَوْلُ ٱلْبَشَرِ ﴿٢٥﴾
Ин ғайри сухани одамӣ ҳеҷ нест».
سَأُصْلِيهِ سَقَرَ ﴿٢٦﴾
Ба зудӣ ӯро ба сақар бияфканем.
وَمَآ أَدْرَىٰكَ مَا سَقَرُ ﴿٢٧﴾
Чӣ чиз огоҳат сохт, ки сақар чист?
لَا تُبْقِى وَلَا تَذَرُ ﴿٢٨﴾
На ҳеҷ боқӣ мегузорад ва на чизеро тарк кунад.
لَوَّاحَةٌۭ لِّلْبَشَرِ ﴿٢٩﴾
عَلَيْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ ﴿٣٠﴾
Нуздаҳ фаришта бар он вазифадоранд.
وَمَا جَعَلْنَآ أَصْحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةًۭ ۙ وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةًۭ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسْتَيْقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلْكِتَٰبَ وَيَزْدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنًۭا ۙ وَلَا يَرْتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلْكِتَٰبَ وَٱلْمُؤْمِنُونَ ۙ وَلِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِى قُلُوبِهِم مَّرَضٌۭ وَٱلْكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلًۭا ۚ كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَيَهْدِى مَن يَشَآءُ ۚ وَمَا يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ ۚ وَمَا هِىَ إِلَّا ذِكْرَىٰ لِلْبَشَرِ ﴿٣١﴾
Вазифадорони дузахро фақат аз фариштагон қарор додем. Ва шумори онҳо фақат барои имтиҳони кофирон аст. То аҳли китоб яқин кунанд ва бар имони мӯъминон бияфзояд ва аҳли китобу мӯъминон шак накунанд. Ва то онон, ки дар дилҳояшон маразест, нагӯянд: «Худо аз ин мисол чӣ мехостааст?» Худо инчунин ҳар касро, ки бихоҳад, гумроҳ мекунад ва ҳар касро, ки бихоҳад, роҳ менамояд. Ва шумори лашкари Парвардигоратро ғайри Ӯ надонад. Ва ин сухан фақат панде аз барои мардум аст.
وَٱلَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ ﴿٣٣﴾
Ва савганд ба шаб, чун рӯй ба рафтан орад
وَٱلصُّبْحِ إِذَآ أَسْفَرَ ﴿٣٤﴾
ва савганд ба субҳ чун парда барафканад,
إِنَّهَا لَإِحْدَى ٱلْكُبَرِ ﴿٣٥﴾
ки ин яке аз ҳодисаҳои бузург аст.
نَذِيرًۭا لِّلْبَشَرِ ﴿٣٦﴾
لِمَن شَآءَ مِنكُمْ أَن يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ ﴿٣٧﴾
Барои ҳар кас аз шумо, ки хоҳад, пеш ояд (бо амали нек) ё аз пай равад (бо куфру нофармонӣ).
كُلُّ نَفْسٍۭ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ ﴿٣٨﴾
Ҳар кас гаравгони корест, ки кардааст,
إِلَّآ أَصْحَٰبَ ٱلْيَمِينِ ﴿٣٩﴾
فِى جَنَّٰتٍۢ يَتَسَآءَلُونَ ﴿٤٠﴾
ки дар биҳиштҳо нишастаанд ва мепурсанд
مَا سَلَكَكُمْ فِى سَقَرَ ﴿٤٢﴾
ки чӣ чиз шуморо ба ҷаҳаннам кашонид?,
قَالُواْ لَمْ نَكُ مِنَ ٱلْمُصَلِّينَ ﴿٤٣﴾
Мегӯянд: «Мо аз намозгузорон набудем
وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ ٱلْمِسْكِينَ ﴿٤٤﴾
ва ба дарвешон таъом намедодем
وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلْخَآئِضِينَ ﴿٤٥﴾
ва бо онон, ки сухани ботил мегуфтанд, ҳамовоз мешудем
وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ ٱلدِّينِ ﴿٤٦﴾
ва рӯзи қиёматро дурӯғ мешуморидем,
حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلْيَقِينُ ﴿٤٧﴾
فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ ﴿٤٨﴾
Пас шафоъати шафоъаткунандагон фоидаашон набахшад.
فَمَا لَهُمْ عَنِ ٱلتَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ ﴿٤٩﴾
Чӣ шудааст, ки аз ин панд рӯй мегардонанд?
كَأَنَّهُمْ حُمُرٌۭ مُّسْتَنفِرَةٌۭ ﴿٥٠﴾
فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍۭ ﴿٥١﴾
بَلْ يُرِيدُ كُلُّ ٱمْرِئٍۢ مِّنْهُمْ أَن يُؤْتَىٰ صُحُفًۭا مُّنَشَّرَةًۭ ﴿٥٢﴾
балки ҳар як аз онҳо мехоҳад, ки номаҳое ку шода ба ӯ дода шавад.
كَلَّا ۖ بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلْءَاخِرَةَ ﴿٥٣﴾
Оре, ки аз охират наметарсанд.
كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذْكِرَةٌۭ ﴿٥٤﴾
Оре, ки ин Қуръон пандест,
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ ﴿٥٥﴾
ҳар ки хоҳад онро бихонад.
وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ ۚ هُوَ أَهْلُ ٱلتَّقْوَىٰ وَأَهْلُ ٱلْمَغْفِرَةِ ﴿٥٦﴾
Ва панд намегиранд, бе он ки Худо хоҳад. Ӯ шоёни он аст, ки аз Ӯ битарсанд. Ва ӯ шоёни бахшоидан аст!